In het oostelijk deel van het land wordt deze uitspraak nog geregeld gebruikt. Wij zijn niet van apart of bijzonder. Wij zijn van normaal. Als je anders bent of doet dan wat ‘normaal’ is, ben je al gauw veelvuldig onderwerp van het geroddel bij de plaatselijke supermarkt of in de stamkroeg.

Voor ondernemers is het niet anders. De 80 uur per week die ze in hun bedrijf stoppen, wordt vaak niet opgemerkt. Als het resultaat van dat harde werken positief is, met een mooie verbouwing van het huis als beloning, dan wordt er al gauw in diezelfde supermarkt of kroeg gezegd: ‘Waar doet-ie het toch van?!’. Simpel. Door op zaterdag, wanneer ‘normale’ mensen hun auto wassen of de heg snoeien, nog even terug te gaan naar het bedrijf om de laatste offertes weg te werken.

Toen kwam Corona en werd alles anders.
Iedereen gaat er op zijn of haar eigen manier mee om. De meeste Tukkers zijn er vrij rustig onder. Oké, een paar malloten kochten toiletpapier voor de rest van het jaar. Want stel je voor… ‘Koop jij niet extra in dan, Thijs?’, vroeg een kennis van me. Ik antwoordde: ‘Neuh, ik kan mijn reet altijd nog afvegen met de krant waarin ik lees dat het echt niet nodig is…’

Wat mij opviel?
Door de intelligente lockdown kwamen we niet meer onder de mensen. Geen sport, geen kroeg, niets mocht meer samen. Alles in ons eentje. Ook alleen naar de supermarkt om daadwerkelijk de boodschapjes te doen. De roddels waren verdwenen in Albergen. Als je het dan toch wilde doen met je buurvrouw… deze lockdown was je kans. Al is de 1,5 meter-maatregel voor mij dan onhaalbaar, ik weet niet hoe het u vergaat?

Het ‘nieuwe normaal’ is abnormaal. Ik verlang naar de kroeg, de roddels. Ach, en die gaan ook weleens over mij. Als mensen aan me vragen of ze kloppen, zeg ik altijd: ‘Jazeker, 100 procent’ Ben ik meteen weer van het gezeik af…

Thijs Kemperink

Cabaretier en presentator

Foto artikel: Frank Visschedijk, Fotostudio Visschedijk te Tubbergen